سلام کاربران گرامی؛
به علت قدیمی بودن وبلاگ و مطالب آن و بی نظمی بعد از چند مطلب مفید، وبلاگ متوقف و وبلاگ جدید و کاملی با محتوای بهتر و صمیمی تر راه اندازی خواهد شد.
با تشکر
رسول کریمی
رابطه عقل و گفتار
اذا تَمَّ العَقلُ نَقصَ الکلامُ
انسان، هر اندازه که عقل و شعورش بیشتر شود و به سوی کمال برود، به همان نسبت، کمتر حرف میزند و در عوض بیشتر فکر میکند.
کسانی که زیاد حرف میزنند و جلوی زبان خود را نمیگیرند، عقلشان کم و فکرشان کوتاه است. به همین دلیل، هنگام سخن گفتن، درباره آنچه میگویند، فکر نمی کنند، و هر چه به زبانشان آید، بدون فکر و اندیشه، بیان میکنند.
اما بر عکس، افراد عاقل، تا زمانی که موضوعی را خوب بررسی نکرده اند، و درباره خوب و بد آن نیندیشیده اند، سخنی بر زبان نمی آورند. به همین دلیل، شخص عاقل، کمتر حرف میزند، چون مقداری از وقت خود را، به فکر کردن درباره گفتاری که میخواهد بر زبان آورد، میگذراند.
حضرت علی علیه السلام، در جمله دیگری میفرماید: «زبان عاقل، در پشت عقل او قرار دارد».
یعنی: شخص عاقل، عقل خود را پیش از زبانش به کار میاندازد. در هر کاری، اول فکر میکند، عقل و شعور خود را به کار میگیرد، و هنگامی که به درستی سخن خود مطمئن شد، زبان به گفتار میگشاید. در حالیکه شخص نادان، پیش از آنکه فکر خود را بکار اندازد، شروع به حرف زدن میکند، و چه بسا که با سخنان بیمعنی و حساب نشده اش، هم خود و هم دیگران را بزحمت و ناراحتی دچار میسازد.
خوب است اکنون که این حدیث را باهم خواندیم، کمی بیندیشیم آیا دچار این بیماری هستیم یا نه و بعد تصمیم بگیریم که بعد از این حرفهایمان را کمی دیرتر بزنیم تا فرصت اندیشیدن داشته باشیم!!
هنگامی که عقل انسان کامل گردد، گفتارش کوتاه میشود. حکمت 71 نهج البلاغه
آغاز سال 1388 بر تمامی فارسی زبانان و ایرانیان مبارکباد.
وبلاگ "تسنیم" سالی پربار و کسب کمالات و دانش بیشتر را برای شما آرزو می نماید.
سرود سپید سبزوار ( ویژه نامه نوروز تبیان)