«ایثار» کلمهاى زیبا و فضیلتى بزرگ و – در عین حال - عملى بسیار دشوار است. گذشتن از «خود» و مقدم داشتن «دیگران» شجاعتى بزرگ مى خواهد. این عمل قهرمانانه - ایثار مالى و جانى - جز از روحهاى بزرگ و پاک سر نمىزند.
ایثار نوعى گذشتن است، ولى هر گذشتنى ایثار نیست. انسان ممکن است از بسیاری از چیزهایى که دارد بگذرد، ولى این عمل ایثار نیست . کسى که از مازاد نیاز خود مى گذرد اهل احسان است، ولى ایثارگر نیست. در حالی که برادرى در سایه ایثار معنا می پذیرد. ایثارگر، با وجود نیاز، دیگرى را بر خود مقدم مىدارد؛ با وجود خستگى، کارهاى دشوار را بر عهده مىگیرد؛ برای خدا فداکارانه به نفع مردم از «حقشخصى» خویش مىگذرد.
ایثارگرى وارستگى از وابستگیهاست. خودمحورى سد راه ایثار است. تعلقات و وابستگى هم آفتى خطرناک براى رشد خصلتهاى کمالگراست.
اگر در جمع مؤمنان روحیه ایثارگرى برادرانه باشد، اصطکاک منافع پیش نمىآید و به اندیشهها فریب دیگران راه نمی یابد و روحیه سختىپذیرى براى رفاه دیگران رواج مىیابد. اوج صفا و گذشت در آن است که برادرى - وحدت در خواسته، وحدت در محبت، وحدت در منفعت - به مرز یگانگى برسد. امام سجاد (ع) به مردى فرمودند: آیا به این مرحله رسیدهای که بىآنکه اجازه بگیری آنچه را نیاز داری از جیب دیگرى برداری؟ گفت: نه. امام فرموند: پس هنوز «برادر» نیستید.
البته بىاجازه دست در جیب و کیف کسى کردن هم حرام و هم خلاف ادب است. این حدیث به این معناست که صفا و برادرى و یکرنگى و اخوت دو برادر دینى به حدى برسد که جیب من و تو نداشته باشد؛ و در استفاده از اموال یکدیگر، محتاج به اجازه گرفتن نباشد که این اوج برادرى و ایثار است.
پس ای عزیز، همواره از خود بپرس که چه چیزی خدا را راضی می کند؟ در این صورت، لذت ایثار را در لبخند دیگری خواهی یافت و شادیت را با ایثار در سعادت دیگری می یابی.
منبع: شبکه پیام سیما |