«اهدناالصراط المستقیم» (ما را به راه راست هدایت کن)؛ بیشک، اگر آدمى نیازى برتر و حیاتی تر از هدایت داشت، به زبان دعا آن نیاز در سوره حمد - که دیباچه قرآن و بخش مهم نماز است - ذکر مىشد و از خدا درخواست مىشد.
از راه هدایت الهى است که عقل و تجربه در جریان درست و سودمند و راهگشا قرار مىگیرد . همین عقل و تجربه بدون آن (هدایت الهی) به چراغى در دست راهزنى یا تیغى در کف دیوانهاى بدل مىشود. راه راست همان برنامه فطرى است. برنامهاى که بر اساس براوردى صحیح از نیازها و کمبودها و امکانات و مقدورات طبیعى انسان براى او در نظر گرفته شده است. راهى است که پیامبران خدا به روى مردم گشودهاند و خود اولین پویندگان و پیشاهنگان آن اند. راهى است که چون بشر در آن قرار گیرد، همچون آبى که در بسترى هموار و مستقیم جارى باشد، خود بخود و بىدخالت هیچ قدرتنمایى و زوری به سوى سرمنزل خویش - که همان دریاى بیکران تعالى انسانى است - پیش مىرود. برنامهاى است که اگر در زندگى انسانها در قالب نظام اجتماعى پیاده شود و عینیت یابد، براى آنان رفاه و امن و آزادى و تعاون و محبت و برادرى به ارمغان مىآورد و به همه شوربختی هاى دیرین بشر پایان مىدهد.
«صراط الذین انعمت علیهم» (راه آنان که مورد انعام خود قرارشان دادى)؛ چه کسانى مورد انعام خدا قرار گرفتهاند و نعمت خدا به ایشان داده شده است؟ بی تردید، منظور نعمت مال و مقام و عشرت مادى نیست که برجستهترین دارندگانش همواره درندهترین دشمنان خدا و خلق بودهاند، بلکه منظور نعمتى فراتر از این بازیچههاست. منظور از نعمت همان لطف و عنایت و هدایت خداست. نعمت بازشناختن ارزش واقعى خویشتن و بازیافتن خویشتن است. در قرآن، برخورداران از این نعمت معرفى شده اند: «کسانى که از خدا و پیامبر فرمان مىبرند در کنار کسانى اند که خدا به آنان نعمت ارزانى داشته است؛ یعنى پیامبران و صدیقان و شهیدان و شایستگان». (نساء، 69)
نمازگزار در این جمله از خدا درخواست مىکند که او را به راه پیامبران و صدیقان و شهیدان و صالحان هدایت کند و این در تاریخ خطى روشن است. راهى است نمایان، با هدفى معین و با پویندگانى معروف و معلوم. در برابر آن، خط دیگرى است که آن نیز مشخص و داراى رهروانى شناخته شده است. با یادآورى آن راه و پویندگانش، نمازگزار به خود نهیب مىزند که در آن گام ننهد و به آن سمت کشانیده نشود.
«از فرمایشهای مقام معظم رهبری»
منبع: شبکه پیام سیما